Ивица и Марица биле деца на сиромашен столар кој по смртта на неговата сопруга решил повторно да се ожени, верувајќи дека тоа ќе им даде на неговите деца нова мајка.
Но, столарот избрал лоша втора сопруга, која не се грижела за децата и често се жалела на нив. Ќе му кажеше дека нема доволно храна во куќата за сите нив, дека имаат премногу усти за да се хранат и дека е најдобро да се ослободи од децата. Столарот не сакаше да слушне за тоа, но неговата сопруга постојано му додеваше за тоа.
Таа му рекла дека би било најдобро да ги однесе децата длабоко во шумата, каде што нема да можат да го најдат патот до дома. Кој знае, можеби некој ќе ги најде таму и ќе им даде друг, многу подобар дом.
По многу убедување, столарот решил да ја послуша сопругата. Кога децата си легналее и кога помислија дека децата веќе длабоко спијат, тие уште еднаш се договорија за план како да ги одведат Ивица и Марица толку длабоко во шумата што нема да знаат како да го најдат патот до дома.
Но, Ивица и Марица не спиеле, па јасно го слушнале нивниот разговор. Марица била многу исплашена, но нејзиниот брат и рекол да не се грижи ако ги остават во шумата, некако ќе го најдат патот до дома. И тогаш Ивица искрадено излегол од куќата, ги наполнил џебовите со камчиња и се вратил во креветот.
Следното утро, столарот ги однел децата во шумата. Само што навлегле малку подлабоко во дрвјата, Ивица почнал да фрла камчиња од џебовите. Тие одеа многу долго, а потоа столарот нешто промрморел и си заминал, оставајќи ги Ивица и Марица сами меѓу дрвјата.
Ивица и Марица стоеле сами во шумата додека не паднала ноќта. Марица се исплашила од темнината и почна тивко да плаче. Ивица ја тешел, обидувајќи се да биде храбар заради својата сестра.
Одеднаш на небото блесна голема бела месечина. Месечевата светлина беше толку силна што Ивица јасно ги гледаше камчињата што ги фрлаше зад себе додека одеше кон шумата. Ја фатил сестра си за рака и ја однел дома.
Кога ги видел таткото своиете деца, ги пречекал со раширени раце, плачејќи од среќа. Меѓутоа, маќеата не мирувала додека не го убедила повторно да ги однесе, уште подлабоко во шумата. Овој пат, Ивица и Марица немаа со што да го обележат патот по кој ќе тргнат за да се вратат дома.
Така двете малечки деца се нашле сами и исплашени во мрачната ноќ во големата шума. Уморни од одење, седнале под дрво и заспале, надевајќи се дека утрото ќе им донесе повеќе среќа.
Штом се разденило, Ивица и Марица почнале да талкаат барајќи го патот до нивниот дом. Но, шумата била голема, а братот и сестрата не можеа да го најдат својот дом. Застранија од сите патишта и на крајот целосно се изгубија. Набрзо станале многу гладни и уморни, но потоа, одеднаш, пред себе здогледале необична куќа. Кога се приближиле до неа, сфатиле дека е направен од чоколадо, колачиња, бонбони и вкусни додатоци!
Ивица и Марица откинале парче од покривот и на тој начин ја задоволуваат својата огромна глад. Но, тие не знаеја дека во таа куќа живее страшна стара вештерка. И навистина, набрзо виделе жена пред куќата.
– „Влезете деца и одморете се во мојот дом!“ – им викна таа.
– „Мојата куќа е полна со колачи и бонбони и може да јадете колку што сакате!“
Ивица и Марица влегле во куќата, не посомневајќи се во ништо а вештерката ја заклучила вратата а потоа го фатила Ивица и го ставила во кафез. Вештерката решила прво да го изеде Ивица и да ја направи Марица своја слугинка бидејќи вештерката веќе била стара и не гледала добро, па никогаш не можела да си ја исчисти куќата како што треба.
Пред да го зготви Ивица, вештерката сакала да види колку ќе се здебели Ивица. Бидејќи очите не и служат добро, таа ги почувствува неговите слаби раце и заклучи дека Ивица е цела кожа и коски и дека треба да го здебели пред да го јаде.
И така вештерката ја терала Марица да готви и чисти, а Ивица да јаде. Ивица стануваше се подебел и подебел, па братот и сестрата се плашеа дека вештерката наскоро може да го изеде Ивица. Така, Марица се досетила и му дала на својот брат коска од кокошка, и секогаш кога вештерката ќе ја побарала раката од Ивица за да провери колку се здебелил, тој ја подавал коската. Вештерката секој пат со разочарување мислеше дека Ивица е сè уште преслаб, па налутено му давала уште повеќе храна.
Но, еден ден на вештерката и здосадило чекањето, па и наредила на Марица да го запали огнот за да го зготви Ивица. Марица подигнала голем оган, но кога вештерката ја прашала дали огнот е доволно голем, таа рекла дека не знае. Вештерката се налутила и сама отишла да провери, а кога се наведнала над огнот Марица ја турнала вештерката. Тоа беше крајот на старата вештерка.
Ивица и Марица конечно беа слободни. Со себе го зеле богатството што вештерката го сокрила во чоколадни јајца и тргнале во шумата. Откако пешачеле два дена, го виделе татко им како лута во шумата и плаче бараќи ги своите деца. Тој беше многу среќен кога ги виде. Притрчал во нивните прегратки и низ солзи рекол дека нивната маќеа веќе ја нема, па сега можат без страв да се вратат дома.
Ивица и Марица побарале од нивниот татко да им вети дека никогаш повеќе нема да ги остави. Тој ветил дека отсега ќе биде добар татко, а во знак на благодарност децата му ги дале богатствата што ги нашле во чоколадните јајца. После тоа, таткото повеќе не мораше да биде столар и сите живееја среќно до крајот на животот.