Еднаш многу одамна си живееше едно многу добро девојче. Сите ја сакаа многу затоа што беше многу љубезна, но најмногу од сите ја сакаше нејзината баба која на нејзината мила внука и даваше мал подарок секогаш кога ќе ја видеше. Кога веќе не знаела што да и подари, и сошила прекрасна црвена кадифена капа.
Малото девојче толку многу го сакаше својот нов шешир што сакаше постојано да го носи. Поради оваа причина, тие го нарекоа девојчето Црвенкапа.
Еден ден мајка и ја повикала и ѝ рекла: „Црвенкапа, земи ја кошницата и однеси ја кај баба ти, таа е многу болна и слаба, па ќе ѝ ги однесеш супата и топлиот чај што ти ги направив. Баба ти ќе јаде и пие сè и така побрзо ќе оздрави“.
Црвенкапа ја послуша мајка и и кимна со главата. Мајка ѝ ја дала кошницатаи и ја извела од дома, а пред да замине уште еднаш ја предупредила: „Ако само излезеш од патот, може да се изгубиш во шумата, да паднеш и да го скршиш шишето во кое е чајот, и така нема ништо да остане за баба ти. Биди добар и поздрави ја баба ти!“. Црвенкапа ја поздрави мајка си и тргна кон куќата на баба и.
Бабата на Црвенкапа живеела во шума, на половина час од селото. Поминала низ селото и свртела кон шумата, но штом влегла меѓу дрвјата и пришол волк.
„Здраво, Црвенкапа“, убаво ја поздрави волкот.
„Здраво и на тебе“, одговори Црвенкапа.
„Каде одиш толку рано , Црвенкапо“, ја прашал волкот?
„Одам кај баба ми.
„А што носиш во кошницата?
Носам супа и чај, бидејќи баба ми е многу болна, а тоа ќе ја излечи и ќе и даде сила“.
Волкот малку се замислил и потоа ја прашал Црвенкапа: „А каде живее баба ти?
Црвенкапа, толку што беше добра, не ни помислуваше дека волкот можеби има лоши намери, па веднаш одговори: “Баба живее на петнаесетина минути пешачење одовде! Нејзината куќа е под голем даб, а до него растат грмушки од лешник. Знаете каде е тоа место!”.
Волкот уште малку се замисли и си промрморе: „Хмм… убаво ќе ми дојде девојчето за ручек“. „Само… како да го фатам тоа мало девојче за да не побегне од мене? Потоа се сети и извика: „Еј, Црвенкапа, дали си ги видела прекрасните цвеќиња што растат во шумата? Зошто не одиш да ги погледнеш?„
Црвенкапа се замисли за момент и рече: „Би сакал да ги погледнам цвеќињата во шумата, но мајка ми ми рече да не излегувам од шумската патека“.
“Но, Црвенкапа, не можеш да ги слушнеш птиците како прекрасно пеат одовде. Ако навлезеш малку подлабоко во шумата, ќе можеш да го слушниш најубавото пеење на птиците.
Црвенкапа размислуваше. Таа навистина сакаше да ги слушне птиците како пеат подлабоко во шумата, но сепак одмавна со главата и повтори: „Би сакала да ги слушнам птиците, но мајка ми ме советуваше да се задржам на шумската патека“.
„Но, Црвенкапа, оваа шумска патека е толку здодевна. Изгледа исто како онаа што ја одиш на училиште секој ден, зошто не одиш да видиш колку е убаво во шумата?
Црвенкапа погледна наоколу и виде како сонцето прекрасно сјае на дрвјата и тревата во шумата. Видела цвеќиња покрај патот, па си помислила: „Ако ги соберам цвеќињата и направам букет за баба, таа сигурно ќе биде многу среќна. Уште е рано и сигурно ќе се вратам дома на време“.
Црвенкапа почна да бере цвеќиња, оддалечувајќи се се повеќе од шумската патека. Наскоро таа влегла во шумата, каде што нашла уште поубави цвеќиња. Збираќи цвет по цвет , таа навлегла длабоко во шумата.
Штом Црвенкапа почнала да собира цвеќиња, волкот истрчал кај баба и. Тој отиде до нејзината врата и почна да тропа.
“Кој е тоа?”, прашала бабата.
„Јас сум бабо, Црвенкапа“, рече волкот со тенок глас за да звучи како мало девојче. “Ти донесов супа и чај! Отвори ми ја вратата!”
„Само силно турни на вратата” извика бабта: „Преслаба сум за да станам!“
Волкот ја потурнал вратата и таа се отворила.Влегол во куќата и отишол директно во креветот на бабата, а потоа ја голтнал. Тој брзо ја облече нејзината облека, стави ноќна капа на главата и ги стави наочарите. Волкот, исто така, ги повлече сите завеси во собата, а потоа се качи во креветот и ги повлече чаршафите до очите.
За тоа време Црвенкапа собрала букет од цвеќиња и малку по малку се приближувала до куќата на баба и. Таа беше изненадена кога виде дека вратата од куќата е отворена. Внимателно влезе и виде дека целата соба е во темнина. Црвенкапа почна малку да се плаши, сè и изгледаше чудно. Таа отиде до прозорецот да ги отвори завесите и да пушти малку светлина во собата. Се сврте кон баба и виде дека е покриена до очите. Таа изгледаше некако чудно.
„Бабо, бабо“, рече Црвенкапа, „ Зошто имаш толку големи уши?
„Така да те слушнам подобро!“ извика волкот имитирајќи го гласот на бабата.
„А баба, бабо, зошто имаш толку големи очи?“ – праша Црвенкапа.
„За да те видам подобро“
„Бабо, бабо, зошто имаш толку големи раце?
„За да можам да те гушнам силно.
„Но бабо, бабо, зошто имаш толку голема уста?
„За да можам подобро да те изедам!“ викна волкот и скокна од креветот. Ја грабна преплашената Црвенкапа и ја проголта во еден залак!
Штом волкот ја изел цела Црвенкапа, со полн стомак се фрлил на креветот и заспал. Набрзо почнал да ‘рчи многу гласно – толку гласно што го слушнал ловецот кој штотуку минувал покрај куќата на бабата. Нему му било многу необично тоа што една изнемоштена баба ‘рчи толку гласно, па решил да види дали се е во ред со неа. Влегол во куќата и го видел волкот како спие на креветот на бабата. Тоа беше волк кој ловецот долго време се обидуваше да го фати, но не можеше. Ловецот го виде неговиот голем стомак и помисли дека ѕверот сигурно ја проголтал бабата. Така, наместо да го застрела волкот со својата пушка, тој зел ножици и му го пресекол стомакот.
Штом ловецот го расекол стомакот на волкот, Црвенкапа и нејзината баба скокнале. „Ох, колку се исплашив“, рече Црвенкапа. „Многу е темно во стомакот на волкот…“
Црвенкапа брзо истрчала во дворот и се вратила со тешки камења. Му ги ставиле камењата на волкот во стомакот и повторно го сошиле. Сето тоа тресење го разбуди волкот. Кога го видел ловецот се исплашил и се обидел да побегне, но камењата во стомакот му биле толку тешки што волкот само паднал и умрел.
Бабата, ловецот и Црвенкапа беа многу среќни. Бабата јадела супа и чај, па веднаш се чувствувала подобро. И Црвенкапа научи вредна лекција. Си ветила дека никогаш повеќе нема да излегува од шумската патека и дека отсега секогаш ќе слуша што и кажува мајка и.