Еднаш одамна, под небото осветлено со светли ѕвезди, имаше мала пештера полна со златни садови, бисерни ѓердани, прстени од рубин, дијамантски круни и разни други богатства. Имаше и волшебна ламба која никој не сакаше да ја допре бидејќи пештерата се сметаше за опседната, па никој не сакаше да влезе во неа и да ја земе ламбата која носела среќа на секој што ќе ја трие.
Во близина на пештерата живеело момче по име Аладин кој бил сиромашен и волшебник по име Мустафа кој му дал понуда на Аладин што не можел да ја одбие. Го наговорил да влезе во пештерата и да му ја донесе волшебна ламба, а за возврат да го земе целото богатство што било во пештерата.
Аладин размислил, се согласил со понудата на Мустафа и отишол во пештерата. Тој не се плашел дека пештерата е опседната. Кога влегол, имал што да види. Раскош, полн со скапоцени камења и други видови камења, прекрасен накит и грда прашлива ламба која на почетокот не му била интересна. Ја зел ламбата како што се договорил со Мустафа. Волшебникот се приближил до пештерата кога го видел Аладин како излегува од неа, ја грабнал ламбата и го турнал Аладин назад во пештерата, но во тој момент ламбата му испаднала од рацете и се тркалала во рацете на Аладин назад во пештерата. Мустафа бил многу злобен и сакал да го затвори Аладин.
Аладин не се плашел од темнината во пештерата. Бидејќи волшебната ламба била со прашина, тој сакаше да ја избрише. Ја триеше за да ја очисти и се случило чудо. Од ламбата излегол добар џин и му ги исполнувал сите желби на господарот. Бидејќи Аладин бил заробен во пештерата, првото нешто што посакал било да излезе од таму. Хоп! Она што го сакаше Аладин, добриот џин го оствари. Ги пукна прстите и тие се појавија пред пештерата.
Поминало времето, а сиромашното момче Аладин набрзо станало богато. Имал многу скапа облека и живеел во луксузна палата. Аладин не бил навикнат да живее во такво богатство и сакал да го сподели со некого. Тој некој морал да биде посебен и добар.
Добриот џин од волшебната ламба набрзо договорил средба со убавата млада принцеза. Таа била и богата, па не била премногу заинтересирана за богатството на Аладин. Таа всушност била заинтересирана за него како личност и за сите негови квалитети. По секојдневното дружење, парот се заљубил и решил да се венча. Во тој момент Аладин станал престолонаследник.
За сето тоа слушнал и злобниот Мустафа кој се чувствувал измамен бидејќи целото богатство што Аладин го стекнал со помош на волшебната ламба требало да биде негово. Мустафа смислил план како да стигне до палатата на Аладин. Се облекол како продавач на светилки и отишол во палатата. Аладин го угостил а тој веднаш ја здогледал старата и грда светилка. Продавачот и рекол на принцезата дека на таа града ламба не и е место во толку убава палата, па тој и предложил да се замени старата и грда ламба со нова и поубава. Принцезата застанала за момент, а потоа решила да се смени ламбата со нова.
Мустафа ја триеше ламбата, посакувајќи целото богатство на Аладин да му припаѓа нему, а неговиот добар џин веднаш му ја исполни желбата затоа што секогаш го слушаше својот господар.
Аладин бил беспомошен и тажен. Знаел дека не е виновна принцезата што Мустафа ја излажал, но не знаел како да си го врати својот стар живот. Кога принцезата сфатила што направила, смислила план да ја врати светилката.
Принцезата организирала голема гозба за да го прослави животот со Мустафа. Подготвила многу храна и пијалоци, а Мустафа претерал и се опил. По некое време Мустафа заспал, а тоа било можност Аладин да дојде во палатата и повторно да ја трие волшебната ламба за се да се врати во нормала. И така било. Освен што ќе си го врател стариот живот, Аладин посакал Мустафа да живее во пустина за да не им прави повеќе лоши работи на другите.
Аладин и принцезата живееле среќно до крајот на животот, а ламбата ја наследиле нивните деца, кои подоцна исто така живееле среќно и безгрижно.